12.25

W tej sekundzie przyszedłeś na świat. Niby maleńki... Okruszek, drobinka. Delikatny jak pyłek. Jak porcelana kruchy. Jak to możliwe, że nagle nic poza Tobą się nie liczy? Całe dotychczasowe życie gdzieś zniknęło, ulotniło się w jednej chwili. 8 października o 12.25 życie zaczęłam od początku, Ty jesteś moim początkiem, moją czystą kartą. To wszystko działo się chyba wczoraj, a dziś już poznajesz świat na własnych nogach. Jeszcze wczoraj bałam się, że zrobię Ci krzywdę każdym swoim nieporadnym ruchem, ręce jak z waty odmawiały posłuszeństwa. Dziś juz sam nie zwracasz nawet uwagi, gdy zdarzy Ci się przyłożyć głową o stół... Czas pędzi jak szalony, chwytam za wskazówkę, ale ona zawsze wygrywa. Jedna rzecz się nie zmienia - kocham Cię miłością bezgraniczną, niezrozumiałą dla niewtajemniczonych. Nikt nigdy jej nie opisze, nikt nigdy nie rozłoży jej na czynniki pierwsze, nie sklasyfikuje, nie zamknie w encyklopedii. Miłość do Ciebie jest wyjątkowa, zaskakująca, rodzi się na nowo z każdym spojrzeniem. Jesteś taki mały, a wywracasz cały mój świat do góry nogami. Marzę, żeby przeżywać setki razy każdą sekundę spędzaną razem. Jesteś jak powietrze po długim bezdechu, zachłysnęłam się bez opamiętania i ciągle chcę więcej. Więcej Ciebie, mój cały świecie zamknięty w najpiękniejszych oczach, pełnych usteczkach, kształtym nosku... Kochanie, dziś są Twoje pierwsze urodziny. Moje chyba też. Nie pamiętam jak to było bez Ciebie i nie chcę już tego wiedzieć. Ten rok był najpiękniejszy na świecie, dzień w którym się urodziłeś - najszczęśliwszy. Bądź taki radosny, energiczny, ciekawski jak do tej pory. Nie zgub tego, gdy będziesz dorastał. Kocham Cię nad życie mój maleńki.

Od tygodnia przeglądam zdjęcia, ryczę jak bóbr, a P. stuka się w czoło i pyta czemu tak właściwie płaczę. Mam mieszane uczucia. Z jednej strony nieopisane szczęście, z drugiej żal, że ten czas tak zniknął, jakby ktoś wypowiedział zaklęcie, pstryknął palcami i...