MAGICZNE NOCE I URODZINOWE CANDY!

Pierwszy miesiąc już daleko za nami, po skoku rozwojowym na prawdę odetchnęłam z ulgą (ha ha ha za chwilę będzie kolejny). Gołym okiem widać postępy i trudno mi uwierzyć, że to wszystko tak szybko się dzieje! Zaczynam się zastanawiać jakie sterydy dostarczam Antkowi z mlekiem.

Jak przeżyliśmy pierwszy skok rozwojowy? Ano nijak. Z tym rzeczywiście nie da się NIC zrobić, małe musi się wypłakać i oswoić ze wszystkim co go tak nagle przytłacza. 3 hardkorowe dni i 3 marudne sprowadzały się do noszenia, bujania, tulenia, karmienia. Jak już się bardzo umęczyliśmy to oboje zapadaliśmy w głęboki sen. Wszystko co wypracowaliśmy sobie przez 4 tygodnie szlag trafił w jednej chwili, nie było mowy o spaniu w łóżeczku, stałych porach spacerów, kąpieli, karmienia i drzemek. Każda godzina była jedną wielką niewiadomą. Dodatkowo pseudo-rady pani Tracy Hogg odmóżdżyły matkę doszczętnie i doprowadziły do frustracji. Wnioski? Słuchamy swojego dziecia, nie czytamy bzdurnych poradników! Na temat Tracy Hogg jeszcze się będę uzewnętrzniać, napiszę też do czego warto sięgnąć.

Nie dalej jak dwa tygodnie temu przeżyłam szok. Rytuał kąpieli dobiegał końca, kiedy to ojciec zakładając Antkowi świeże ubranko mówi do matki: weź zobacz, bo coś tu jest chyba nie tak. Matka podchodzi, naciąga śpiochy z jednej strony, obraca dziecia na brzuch i naciąga, obraca znów na plecy i naciąga... Ojciec patrzy na nią z lekkim politowaniem i mówi: eeeej to jest za małe! Matka patrzy i z niedowierzaniem odpowiada: przecież 4 dni temu miał to na sobie i było dobre! Minęły kolejne 3 dni i wszystkie ubranka w rozmiarze 56 stały się za małe. Do Świąt będzie trzeba wymienić całą szufladę, bo 62 zaczynają być na styk.

Kiedy starzy śpią, Antek co noc odprawia sztuczki-magiczki. Rano udaje że śpi kiedy P. wychodzi do pracy, a gdy ten tylko zatrzaśnie za sobą drzwi, Szkrabek prezentuje swoje wdzięki. Codziennie mam wrażenie, że ktoś mi w nocy dziecko podmienił: uśmiecham się szeroko i czasem nawet głośno, już nie dziobię na brzuchu tylko z uporem maniaka trzymam tą głowę wysoko, bo świat przecież jest taki ciekawy i nawet zagadam jak chcę pograć w piłkę z dzwoneczkiem. Jak już poranny oddech matki staje się nie do zniesienia to dam się wsadzić w huśtawkę, żeby mogła się trochę ogarnąć. W tym czasie oprowadzam wzrokiem pingwinka, żabkę, małpkę i słonia z mojej karuzeli. Dzień mija na zabawach, drzemkach, karmieniu i przewijaniu. W międzyczasie pójdziemy na spacer, ale żeby matce za łatwo nie było, to drę się trochę przy ubieraniu (sama czapki nie nosi a mi zakłada, phi!). Dzięki Bogu, że popołudnia spędzam z tatą, bo te babskie "a tututu" bywają męczące. Tato ma wygodne ręce, w końcu mam się gdzie rozłożyć, a poza tym rozumie kiedy się skarżę na mamę.

Jutro szczepienie... Matkę stres zżera.

Dziś mija rok odkąd pojawiłam się w blogosferze. Fakt, że na kilka miesięcy zaprzestałam pisania, ale to był czas wielkich życiowych rewolucji. Tym bardziej cieszę się, że jesteście ze mną, czytacie i komentujecie. Dziękuję Wam bardzo i zapraszam na małe urodzinowe giveaway. Zasady są dobrze znane:

 

1. Zostaw komentarz pod postem wyrażając chęć wzięcia udziału w zabawie.

2. Udostępnij na swoim blogu baner z linkiem do konkursu.

3. Jeśli nie masz bloga - zostaw e-mail :)

4. Stań się obserwatorem mojego bloga.

5. Polub evelabel na facebooku, udostępnij baner konkursowy na swoim profilu, a zagrasz dwoma losami :)

6. Bawimy się do 10 grudnia :)