DLACZEGO ŚWIADOMIE NIE WYBRAŁABYM CESARSKIEGO CIĘCIA?

To może być dość kontrowersyjny post, ale mam nadzieję, że odbierzecie go mimo wszystko pozytywnie - nie chcę tu nikogo urazić. Od zawsze byłam przekonana o wyższości porodu siłami natury nad cesarskim cięciem. Być może spadną na mnie gromy, ale trudno mi zrozumieć kobiety, które świadomie wybierają i umawiają się na CC. Znam również takie, które się tym szczycą i są zachwycone całym zabiegiem. Często decyzja ta nie wynika nawet ze strachu przed bólem, ale po prostu z wygody. Niestety kolejną "ideą" takiej kobiety jest nie karmienie piersią "ze względów estetycznych". Gdzie tu miejsce na miłość i przywiązanie do dziecka, kiedy już na starcie podchodzi się do tego w tak... wyrachowany sposób?

Od początku ciąży byłam pewna, że urodzę SN. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że może zdarzyć się inaczej, w końcu ciąża była niepowikłana, ja zdrowa jak koń. Chodziłam po okulistach żeby upewnić się, że moja wada wzroku nie stanowi problemu i dopytywałam, czy aby bright sign w sercu Antka nie będzie przeszkodą. Chciałam rodzić w wodzie. Z tymi przekonaniami żyłam 9 miesięcy. Ostatnie wyniki badań pokazały, że poród w wannie nie wchodzi w grę, a z czasem doszło do tego, że moje wyobrażenie porodu wywróciło się do góry nogami. Nie wiem właściwie co jest na finiszu porodu naturalnego, bo nie dane mi było niestety doczekać, ale peany nt. CC są mocno przesadzone. Już sam zabieg nie jest przyjemny, nawet po znieczuleniu (chyba, że jesteś pod narkozą - wtedy masz dziurę w życiorysie). Mój brzuch się nie obniżył ani trochę pod koniec ciąży, dlatego Antka musieli dosłownie wycisnąć. CC to jest operacja, nienaturalna ingerencja w nasz organizm. Rozcinane są nie tylko wierzchnie powłoki brzuszne, ale przede wszystkim mięśnie, naruszane jest unerwienie, otwierana macica. Niczego nieświadome dziecko jest na siłę wyciągane z brzucha, a kobietę trzeba jeszcze pozszywać. Pół biedy jak jesteśmy pocięte poziomo, ale bywa przecież i tak, że tną pionowo - wtedy już wszystkie mięśnie brzucha przestają istnieć. Blizna na zewnątrz może i nie szpeci, ale nierzadkie zrosty w środku mogą być odczuwalne już zawsze. A czy to właściwie nasz ostatni poród? Z każdą następną cesarką jest już gorzej. Po operacji nie jesteśmy w stanie zająć się dzieckiem. Zwijasz się przy każdym kichnięciu i kaszlnięciu. Przez 6h leżysz plackiem na przeciwbólowych, a pionizują Cię dopiero następnego dnia. Niemoc jest straszliwa i do tego żal, że nie masz przy sobie tego maleństwa. Kolejna doba wcale nie jest łatwiejsza - trudno wziąć prysznic, brzuch boli, szwy ciągną, w głowie myśl, czy już puściły czy może jeszcze nie. Chcesz wstać z łóżka? Nieźle się musisz nakombinować. Jeśli zrobisz to co ja, czyli już drugiej nocy zostaniesz sama z maluszkiem, uwierz mi, że będziesz płakała razem z nim. W nocy się przebudzi głodny albo do przewinięcia i początkowo delikatnie Ci to oznajmi, ale zanim Ty wykombinujesz jak się przewrócić na bok, zrzucić nogi z łóżka i wstać, dziecko zdąży się rozedrzeć na cały szpital. Bez pomocy jesteś bezsilna. Nie możesz dźwigać, ból brzucha jest nie do przezwyciężenia przynajmniej przez 3 dni, ale to nie znaczy, że po tym czasie mija. Owszem jest mniejszy, wstaniesz już z łóżka, zrobisz niezbędne minimum wokół dziecka. Nie podniesiesz go jednak. Nie pobujasz, nie wykąpiesz, nie ogarniesz bez pomocy nawet po dwóch tygodniach. Gwałtowniejszy ruch, większy wysiłek kończy się omdleniem.

Pierwszy prysznic też szokuje - brzuch jest jak rozciągnięty worek po ziemniakach - bezwładna, asymetryczna galareta, która obkurcza się do stanu akceptowalnego dopiero po jakichś 7 dniach, a i tak nie jesteś do końca zadowolona z jego wyglądu. Musisz to zaakceptować, bo szybko tego nie wyćwiczysz, w końcu nie wolno Ci się przeforsować.

Leżałam na sali z dziewczynami, które rodziły SN. Po dwóch godzinach od porodu same brały prysznic, szły po dziecko, same wszystko ogarniały. Nie wyglądały na obolałe i zmęczone. Karmiły od razu bez problemu.  To  przykre dla Ciebie - leżącej matki, która nie może zająć się dzieckiem i do wszystkiego musi dojść małymi kroczkami.

Dzisiaj jestem 11 dni po CC, w piątek zdjęto mi szwy. Brzuch nadal boli, każde podniesienie Szkrabka jest mocno odczuwalne. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze kręgosłup, bo jak nie możesz się podnieść mięśniami brzucha to wszystko spada na plecy. Niestety po kilku dniach kręgosłup też zaczyna protestować. 

Dochodzę do siebie, jest lepiej niż w szpitalu,  ale ciągle mam obraz tych dziewczyn które rodziły naturalnie, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu o wyższości porodu naturalnego.