środa, 15 października 2014

PORÓD, CZYLI WSZYSTKO NA OPAK


Mija zaledwie tydzień, a ja wracam pełna wrażeń. Życie wywróciło się do góry nogami, Mały Człowiek spowodował, że nagle świat stanął w miejscu. Za niczym nie gonisz, możesz godzinami przy Nim siedzieć i patrzeć. Nie było mu łatwo przyjść na ten świat, poród był pełen emocji, a finał zupełnie nieoczekiwany, ale Antek jest już z nami :)

Jak wiecie, ciąża była przenoszona. W 7 dniu po terminie stawiliśmy się w wybranym szpitalu ze skierowaniem na oddział patologii, tam standardowo wykonano KTG i odesłano do domu, bo zwyczajnie nie było miejsc (przyznam szczerze, że odetchnęłam z ulgą). We wtorek powtórka, ale oprócz KTG było USG z przepływami i badanie ginekologiczne, efekt? Skierowanie na oddział porodowy na wywołanie. Wróciliśmy do domu, po raz kolejny przejrzałam walizkę i pół dnia przespałam denerwując się co mnie czeka w środę. Na oddziale mieliśmy być o 7.00 rano, jednak natura zadziałała wcześniej. Przed 23.00 pojawiły się skurcze, ale ponieważ nie bolało jakoś bardziej niż zwykle, odwróciłam się na drugi bok i przysnęłam na chwilę. Do północy skurcze zrobiły się intensywniejsze i regularne, wzięłam więc prysznic - nie przeszło. Do szpitala dojechaliśmy z czynnością co 4 minuty, przeszłam przez IP i około 2.00 leżałam już na porodówce pod KTG. Założono mi wenflon, dostałam pierwszą dawkę antybiotyku na paciorkowca, a męża odesłano do domu. Nie był zbyt szczęśliwy i tak nie spał ;) Rano kiedy dzwoniłam powiedzieć żeby jeszcze nie przyjeżdżał, on już był w drodze (nie powiem, że się nie cieszyłam ;)). O 7.00 dostałam kroplówkę z oksytocyną, kolejną dawkę antybiotyku i piłkę, bo już nie mogłam leżeć. Na tym etapie najbardziej uciążliwe było kursowanie ze skurczami i kroplówką do toalety i mimo że nie mogłam się za bardzo nawadniać to miałam wrażenie, że sikam co pięć minut. Z czasem skurcze tak się nasiliły, że nie wiedziałam już czy mam siedzieć na piłce, chodzić, kucać, czy zgiąć się wpół. O leżeniu nie było mowy, każde kolejne podpięcie pod KTG było trudniejsze do zniesienia. O 11.30 był ostatni zapis. Już mina położnej sugerowała, że coś nie idzie tak jak trzeba. Od razu pojawił się lekarz. Zapis KTG poniżej normy, skurcze silne, ale brak odpowiedniego rozwarcia, wody zielone. Usłyszałam tylko "będziemy ciąć", momentalnie wpadłam w panikę, dostałam drgawek. Cały czas leżałam pod KTG, skurcze były niemiłosierne. Dookoła zrobił się tłum ludzi. Ginekolog coś tłumaczył, kazał podpisać zgodę. Anestezjolog pytał o choroby, leki, pamiętam tylko, że chciałam na chwilę męża, powiedzieli, że nie teraz. Tu już pociekły łzy, z bólu bo ze skurczu na skurcz bolało bardziej i bezsilności, bo już nic nie zależało ode mnie. P. ostatecznie wpuścili na dwie minuty i dzięki temu uratował znieczulenie, bo akurat anestezjolog pytał o wzrost, a ja nie potrafiłam nic wydukać. Lekarz tłumaczył, że nie wie czy zdążą dolędźwiowo, czy trzeba będzie szybko podać znieczulenie ogólne. Jeszcze jeden podpis. Skurcz. Położna biega, wymienia kroplówki, ktoś przywiózł łóżko. 12.00 - blok operacyjny. Skurcze na leżąco są nie do zniesienia. Oddycham jak uczyli w szkole. Znieczulenie dolędźwiowe, ale wkłucie dwa razy, bo się ruszyłam. Cięcie. Antek był bardzo wysoko, musieli go wycisnąć. 12.25 - wyjęli Go w całym pęcherzu, jest więc w czepku urodzony ;) Jeszcze przed przebiciem płakał. Po chwili przynieśli mi go pokazać, był spokojny, drobne zawiniątko.

Dalej pamiętam salę pooperacyjną, Mąż już był przy mnie, Szkrabka położyli mi na piersiach i znowu zawód - nie chce złapać piersi. Ale jest piękny. Oczy otwarte, sili się żeby podnieść główkę. Nie mogę uwierzyć, że to już po wszystkim. Zabierają go do mycia i na badania, a mnie na inną salę. Tam kroplówki przeciwbólowe, nie mogę się ruszać przez 6 godzin, do rana leżę na plecach. Przysypiam z bólem głowy. Popołudniu Antek jest z nami, wieczorem P. odwozi go na noworodki. Noc przerywana wymienianymi kroplówkami i nasłuchiwaniem płaczących dzieci. Pamiętam, że przy którejś zmianie kroplówki zapytałam położną, czy mogłaby przywieźć Antka, bo on tak strasznie płacze a ja nie mogę się ruszyć. Nie przyszło mi do głowy, że przecież leżę na sali pooperacyjnej, ale na bloku porodowym, a Szkrabek jest na noworodkach. Rano sąsiadka prosi o jeszcze jedną kroplówkę, mówię, że mi nie potrzeba. Ból był znośny, a ja myślałam tylko o karmieniu. O 9.00 rehabilitantka przyszła postawić nas na nogi. Dziewczyna obok zaprawiona w bojach (drugie cc), wstała i poszła na swoją salę. Ja potrzebowałam ten manewr wykonać dwa razy, bo za pierwszym zrobiło mi się ciemno przed oczami i wylądowałam spowrotem w łóżku. Drugi raz był już lepszy. Przeniosłam się do normalnej sali, P. przyjechał, przeniósł rzeczy i poleciał po Antka. Załapał się na pierwsze tatusiowe przewijanie. Kiedy wrócili, przystawił mi małego do piersi a ten przykleił się od razu. To było niesamowite! Zszedł ze mnie stres. Tego dnia jeszcze ciężko było się podnosić i ruszać, ale uparłam się i nie oddaliśmy małego już na noworodki. Miałam jakiś lęk przed tymi wielkimi smoczkami i MM. 

Antka szczęśliwie ominęła żółtaczka. Po5 dniach byliśmy w domu. Może jeszcze nieświadomie, ale Mały dużo się uśmiecha. Po porodzie byłam mocno zawiedziona. Zupełnie nie przygotowałam się na finał w postaci CC. Teraz jednak najbardziej liczy się to, że Antek jest zdrowy, a ja mogę karmić piersią.

22 komentarze:

  1. W moich wyobrażeniach chyba najgorszy poród z możliwych, bo wycierpiałaś się dwukrotnie - więc niesamowicie podziwiam. Najważniejsze jednak, że jesteście już razem i że możesz cieszyć się już swoim Skarbem

    OdpowiedzUsuń
  2. No niestety czasem życie nieoczekiwanie zmienia obrót i ja zawsze twierdzę, że nie ma się co nastawiać, bo finał zawsze może się okazać inny... najważniejsze jednak, że okazał się szczęśliwy, że Antek przyszedł na świat cały i zdrowy i już jesteście razem... :)
    A Ty jak się czujesz Kochana?
    Wszystkiego dobrego dla Was! Ślę gorące całuski i uściski :) :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest lepiej, ale jeszcze trochę czasu upłynie zanim dojdę do siebie. Dziękuję!

      Usuń
  3. Oj to rzeczywiście mieliście poród pełen przygód, nie zazdroszczę... Ale najważniejsze, że mały jest już z Wami, cały, zdrowy i najbardziej kochany na świecie:)) Gratulacje wielkie Mamuśka, uściski przesyłam i wszystkiego dobrego dla Was:***

    OdpowiedzUsuń
  4. Wzruszyłam się bardzo, akurat wczoraj Jaśminka skończyła roczek i też przypominał mi się mój poród. Niestety nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli, ale najważniejsze, że Antek jest już z Wami! Jeszcze raz gratuluję :*.

    OdpowiedzUsuń
  5. Najwazniejsze ze razem w domku i ze mozesz marmic :)
    Zdrowka dla was!! Bylas dzielna :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Brawa dla Dzielnej Mamy!!! :*
    Teraz cieszcie się sobą!
    Dużo zdrówka,spokoju i jak najwięcej przespanych nocy!
    Buziaki i uściski! :*

    OdpowiedzUsuń
  7. Dobrze ze wszystko wyszło ok na sam koniec :) ale powiem Ci ze tego obawiam sie najbardziej - porodu gdzie podczas wychodzi cc. Bo jak sie z góry nastawiasz na cc to jest inaczej - idziesz i Ci robią a tutaj takie połączenie. A jak sie teraz czujesz po cięciu ? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cięcie nie jest najlepszym rozwiązaniem porodu ;) Dochodzę do siebie powoli. Pozdrawiam!

      Usuń
  8. To się nacierpiałaś;//
    Ale Antoś już z Wami cały i zdrowy i to jest najważniejsze!

    OdpowiedzUsuń
  9. Najważniejsze, że wszystko się dobrze skończyło. Ja też całą ciąże nastawiałam się na poród naturalny i dopiero w szpitalu okazało się, że konieczne jest cc. Byłam bardzo zawiedziona.
    Życzę dużo zdrówka i wytrwałości:)

    OdpowiedzUsuń
  10. To poród z przejściami...na to nigdy nie jesteśmy przygotowani...cieszę się jednak, że jesteście już w domu i dochodzicie do siebie. Pozdrawiam Ciebie i Antosia ;-)

    OdpowiedzUsuń
  11. Super! To są najpiękniejsze chwile w życiu ...

    OdpowiedzUsuń
  12. Witaj kochana w gronie młodych Mam!!!
    ściskam

    OdpowiedzUsuń
  13. wielkie gratulacje! Niedługo czeka mnie też trud porodu, dlatego Twój opis przeczytałam z zapartym tchem. No i oczywiście boję się tak samo, jak nie bardziej :D Będę Cię teraz śledzić regularnie, przez FB, do zobaczenia :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Gratuluję, że już maleństwo z Wami :)) Czytałam bardzo skupiona hehe, w końcu niedługo też mnie czeka poród i im bliżej tym bardziej zaczynam się denerwować !
    Dobrze, że już jesteście w komplecie w domku! Przytulam !

    OdpowiedzUsuń
  15. Ojej. ważne, że już jesteście w domku:) Dużo zdrówka i oby Wam noce lekkimi były:)

    OdpowiedzUsuń